Περί ασφάλισης και φυσικών καταστροφών
Πραγματικά τι νόημα έχει μετά από κάθε φυσική καταστροφή, η μεν κυβέρνηση να προσπαθεί να διασκεδάσει τις κακές εντυπώσεις κι η δε αντιπολίτευση να εγκαλεί τη πρώτη για λανθασμένες κινήσεις και πρωτοβουλίες, στεκόμενη πάντα με βεβαιότητα ότι αν ήταν εκείνη κυβέρνηση θα είχαν σίγουρα αποφευχθεί τα χειρότερα, και βεβαία όταν όντως γίνεται κυβέρνηση είναι κατώτερη των περιστάσεων;
Ας γίνει επιτέλους μια κοινή παραδοχή. Το μοναδικό εργαλείο που επινόησε και χρησιμοποίησε ιστορικά ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τέτοιες καταστάσεις ήταν η ασφάλιση. Είτε αυτή ασκείται από ιδιωτικούς, είτε από δημόσιους φορείς, αποτελεί τη μοναδική απάντηση στην ορθή διαχείριση τέτοιων κρίσεων. Είναι η πιο αλληλέγγυα και οργανωμένη μορφή συνεταιρισμού που ανακαλύφτηκε ποτέ, για να ξεπεράσει ο άνθρωπος το τυχαίο, το απροσδόκητο, το ατυχηματικό, το αδόκητο συμβάν.
Είναι γνωστό ότι ένας ασφαλιστικός φορέας δεν έχει απλά ένα θησαυροφυλάκιο στο υπόγειο των εγκαταστάσεων του, από το οποίο αποζημιώνει τους πληγέντες ασφαλισμένους του. Διαχείριση κινδύνου κάνει, ακολουθόντας απλά τις αρχές της στατιστικής και ασφαλιστικής επιστήμης, του αναλογισμού και της εν γένει ασφαλιστικής πρακτικής, εξασφαλίζοντας τον επιμερισμό και τη διασπορά του κινδύνου. Βασίζεται στο νόμο των μεγάλων αριθμών, εντοπίζει ομοειδείς κινδύνους, τους αντασφαλίζει σε άλλους αντασφαλιστικούς φορείς, ενθαρρύνει τη πρόληψη στην αντιμετώπιση των κινδύνων και για αυτή την εργασία ζητά μια μικρή εισφορά, το λεγόμενο ασφάλιστρο. Έτσι μόνο διαφοροποιείται ένας κίνδυνος και αντιμετωπίζεται με ορθολογικό τρόπο.
Αλήθεια η εκάστοτε κυβέρνηση με ποιο κριτήριο θα αποζημιώσει; Ποιον θα κοιτάξει με μεγαλύτερη συμπάθεια, τον κάτοικο στο Μάτι, στη Μάνδρα, στη Χαλκιδική, στη Κεφαλονιά,στη Κω, ή τον επόμενο που θα έρθει; Με ποια ασφαλιστική τεχνογνωσία θα ανταποκριθεί στις ζημιές, ώστε να εξασφαλίσει κεφάλαια για τους πληγέντες χωρίς να στερήσει κεφάλαια από άλλους τομείς της αρμοδιότητας της; Αν γινόταν σήμερα ένας μεγάλος σεισμός σε αστικό κέντρο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά; Τι θα σήμαινε αυτό για τον κρατικό προϋπολογισμό και την ελληνική οικονομία; Ο κρατικός προϋπολογισμός είναι συγκεκριμένος και απευθύνεται στην εξυπηρέτηση ορισμένων αναγκών, κι εκτός αυτού πηγάζει από μια μικρή και περιορισμένη φορολογική βάση, τη μικρότερη στην ΕΕ.
Εν ολίγοις ο μόνος δρόμος μιας ώριμης κι ενήλικης κοινωνίας στην αντιμετώπιση κινδύνων είναι η ασφάλιση. Το κράτος θα έπρεπε να πρωτοστατεί στην εκπαίδευση των πολιτών στη χρήση αυτού του πολυτιμου χρηματοοικονομικού εργαλείου, αλλά δυστυχώς κωφεύει και συνεχίζει στη λογική του λεφτόδεντρου.
